Deze week kwam mij nieuws ter ore, die mij letterlijk de adem benam.

In mijn tienertijd had ik een beste vriendin, dat was het zusje van de beste vriend van mijn broer (lekker ingewikkeld Mel!). Ik was een paar jaar ouder, maar we konden het enorm goed vinden met elkaar. Onze vriendschap heeft heel wat jaartjes stand gehouden, ze was zelfs mijn getuige op mijn bruiloft en Claudia was net zo maf en idioot als ik, dus we hebben echt enorm veel lol gehad. Die tijd (tienerjaren) was geen makkelijke tijd voor mij, maar elke keer als ik bij hun thuis kwam, was het alsof ik ook echt gewoon thuis kwam. Ik kwam er daarom ook erg graag, ze gaven mij een geruststellend gevoel, alsof het allemaal wel goed kwam. Haar ouders waren de meest hartelijke en lieve mensen die je je maar kon voorstellen.
Cilia (de moeder) was altijd in de weer, bracht ons overal naar toe in haar oude Lada en ik kan mij nog een keer herinneren dat ze de auto stopte langs de kant van de weg en mij wilde laten uitstappen, omdat ik zoals altijd haar Lada aan het afkraken was 🙂
Ze was echt een lief mens, ontzettend druk met van alles altijd, maar ze maakte altijd tijd voor je.
Udo, de paps, was een man die ik volgens mij nog nooit boos heb gezien. Hij had altijd een glimlach op zijn gezicht, was een keiharde werker en zo vreselijk lief. Zelfs toen we een keer de boxen hadden opgeblazen tijdens een feestje, hij glimlachte alleen en zei dat het niet erg was. Pure goedheid die man, had zijn hart op de goede plaats en was een geweldige man en vader.

Het contact tussen Claudia en mij zwakte met de tijd wat af, we werden bijna tegelijkertijd zwanger maar zelfs dat kon ons niet meer echt samenbrengen. Geen idee hoe dat zo gekomen is, gebeurde niet met opzet, geen van ons had kwaad in zin.. we dreven gewoon weg van elkaar. Zo nu en dan zagen we ons nog wel en dan was het ook echt wel weer leuk, ook haar ouders bleven mij knuffelen als ze mij zagen en gaven mij echt altijd zo’n fijn, rustgevend en geliefd gevoel, ondanks dat we ons echt nog maar amper zagen.

En dan wordt mij ineens verteld dat Udo dood is.

Terwijl ik dit typ lijkt het nog altijd onwerkelijk.
Ik mag Udo dan nog amper gezien hebben de laatste 10 jaar, maar Udo en Cilia waren altijd als mijn eigen vader en moeder, voor mijn gevoel zaten ze gewoon zo dicht bij mij. En blijkbaar maakt het niet uit of je iemand dan al in 10 jaar niet meer gezien hebt, het gevoel bij het horen van dit bericht, sneed als een mes door mij heen en werd ik overmand door intens verdriet. Zo diep zat het dus.. dat wist ik zelf niet eens 😦
Ik heb Claudia via Facebook een bericht gestuurd, heb haar gezegd hoe vreselijk ik het vond, het was een heel hecht gezin, dit moet echt een enorme klap zijn geweest en het minste wat ik kon doen is mijn respect en medeleven tonen naar hun toe.

Voor mijzelf kon ik dit niet zomaar naast mij neer leggen, ik moest afscheid nemen hoe dan ook. Er was geen graf, hij was gecremeerd en zijn as is bij zijn geliefden zodat hij er altijd zal zijn, dus ik kon nergens naar toe om echt afscheid te nemen.

Dus vandaag ben ik gaan wandelen..
Zonder enige bestemming in gedachte ben ik beginnen te lopen.
Ik had een kaarsje bij mij, een briefje, een bloemetje
Ik moest een plek vinden waar ik voor mijzelf afscheid kon nemen en Udo mijn laatste groet kon geven.

Op een plekje waar ik wekelijks langs loop ben ik gestopt, ben ik even blijven staan en wist dat ik hier moest zijn.
Ik het het kaarsje aangestoken, ben even gehurkt erbij blijven zitten en heb mijn tranen de vrijheid gegeven.
Daar ben ik blijven staan, een kwartier.. een half uur.. een uur.. ik heb geen idee.
Maar ik heb aan hem gedacht, zijn leuke lach, zijn vriendelijke gezicht, zijn grappige persoonlijkheid.. enkel gedachtes aan hem, Cilia, Claudia..
Toen begon de hemel te donderen, ik keek omhoog en glimlachte
ik zei hardop “Dank je wel!”
En terwijl de hemel eruit zag alsof regen er met bakken uit ging vallen, brak ineens de zon door…
Zonnestralen schenen op mijn geschreven woorden en ik kon alleen maar glimlachen en zei weer “Dank je wel!”
Weer gedonder in de hemel, ineens verdween de zon en vielen dikke druppels op mijn gezicht.
Het vlammetje vocht tegen de wind, heen en weer wapperend, zoekend naar een manier om maar niet uit te gaan.
Maar de regen was uiteindelijk de druppel en het vlammetje ging uit..
Op dat moment sloot ik mijn ogen, hurkte weer bij het gedoofde kaarsje en met de woorden:
“Rust zacht Udo, de hemel heeft er een geweldige engel bij”,
heb ik mijn laatste respect en groet gegeven.

29 maart 1951 – 26 maart 2016

Ik zal je nooit vergeten..
Rust zacht lieve Udo ❤

XmelX