Deze week kwam mij nieuws ter ore, die mij letterlijk de adem benam.
In mijn tienertijd had ik een beste vriendin, dat was het zusje van de beste vriend van mijn broer (lekker ingewikkeld Mel!). Ik was een paar jaar ouder, maar we konden het enorm goed vinden met elkaar. Onze vriendschap heeft heel wat jaartjes stand gehouden, ze was zelfs mijn getuige op mijn bruiloft en Claudia was net zo maf en idioot als ik, dus we hebben echt enorm veel lol gehad. Die tijd (tienerjaren) was geen makkelijke tijd voor mij, maar elke keer als ik bij hun thuis kwam, was het alsof ik ook echt gewoon thuis kwam. Ik kwam er daarom ook erg graag, ze gaven mij een geruststellend gevoel, alsof het allemaal wel goed kwam. Haar ouders waren de meest hartelijke en lieve mensen die je je maar kon voorstellen.
Cilia (de moeder) was altijd in de weer, bracht ons overal naar toe in haar oude Lada en ik kan mij nog een keer herinneren dat ze de auto stopte langs de kant van de weg en mij wilde laten uitstappen, omdat ik zoals altijd haar Lada aan het afkraken was π
Ze was echt een lief mens, ontzettend druk met van alles altijd, maar ze maakte altijd tijd voor je.
Udo, de paps, was een man die ik volgens mij nog nooit boos heb gezien. Hij had altijd een glimlach op zijn gezicht, was een keiharde werker en zo vreselijk lief. Zelfs toen we een keer de boxen hadden opgeblazen tijdens een feestje, hij glimlachte alleen en zei dat het niet erg was. Pure goedheid die man, had zijn hart op de goede plaats en was een geweldige man en vader.
Het contact tussen Claudia en mij zwakte met de tijd wat af, we werden bijna tegelijkertijd zwanger maar zelfs dat kon ons niet meer echt samenbrengen. Geen idee hoe dat zo gekomen is, gebeurde niet met opzet, geen van ons had kwaad in zin.. we dreven gewoon weg van elkaar. Zo nu en dan zagen we ons nog wel en dan was het ook echt wel weer leuk, ook haar ouders bleven mij knuffelen als ze mij zagen en gaven mij echt altijd zo’n fijn, rustgevend en geliefd gevoel, ondanks dat we ons echt nog maar amper zagen.
En dan wordt mij ineens verteld dat Udo dood is.
Terwijl ik dit typ lijkt het nog altijd onwerkelijk.
Ik mag Udo dan nog amper gezien hebben de laatste 10 jaar, maar Udo en Cilia waren altijd als mijn eigen vader en moeder, voor mijn gevoel zaten ze gewoon zo dicht bij mij. En blijkbaar maakt het niet uit of je iemand dan al in 10 jaar niet meer gezien hebt, het gevoel bij het horen van dit bericht, sneed als een mes door mij heen en werd ik overmand door intens verdriet. Zo diep zat het dus.. dat wist ik zelf niet eens π¦
Ik heb Claudia via Facebook een bericht gestuurd, heb haar gezegd hoe vreselijk ik het vond, het was een heel hecht gezin, dit moet echt een enorme klap zijn geweest en het minste wat ik kon doen is mijn respect en medeleven tonen naar hun toe.
Voor mijzelf kon ik dit niet zomaar naast mij neer leggen, ik moest afscheid nemen hoe dan ook. Er was geen graf, hij was gecremeerd en zijn as is bij zijn geliefden zodat hij er altijd zal zijn, dus ik kon nergens naar toe om echt afscheid te nemen.
Dus vandaag ben ik gaan wandelen..
Zonder enige bestemming in gedachte ben ik beginnen te lopen.
Ik had een kaarsje bij mij, een briefje, een bloemetje
Ik moest een plek vinden waar ik voor mijzelf afscheid kon nemen en Udo mijn laatste groet kon geven.
Op een plekje waar ik wekelijks langs loop ben ik gestopt, ben ik even blijven staan en wist dat ik hier moest zijn.
Ik het het kaarsje aangestoken, ben even gehurkt erbij blijven zitten en heb mijn tranen de vrijheid gegeven.
Daar ben ik blijven staan, een kwartier.. een half uur.. een uur.. ik heb geen idee.
Maar ik heb aan hem gedacht, zijn leuke lach, zijn vriendelijke gezicht, zijn grappige persoonlijkheid.. enkel gedachtes aan hem, Cilia, Claudia..
Toen begon de hemel te donderen, ik keek omhoog en glimlachte
ik zei hardop “Dank je wel!”
En terwijl de hemel eruit zag alsof regen er met bakken uit ging vallen, brak ineens de zon door…
Zonnestralen schenen op mijn geschreven woorden en ik kon alleen maar glimlachen en zei weer “Dank je wel!”
Weer gedonder in de hemel, ineens verdween de zon en vielen dikke druppels op mijn gezicht.
Het vlammetje vocht tegen de wind, heen en weer wapperend, zoekend naar een manier om maar niet uit te gaan.
Maar de regen was uiteindelijk de druppel en het vlammetje ging uit..
Op dat moment sloot ik mijn ogen, hurkte weer bij het gedoofde kaarsje en met de woorden:
“Rust zacht Udo, de hemel heeft er een geweldige engel bij”,
heb ik mijn laatste respect en groet gegeven.

29 maart 1951 – 26 maart 2016
Ik zal je nooit vergeten..
Rust zacht lieve Udo β€
XmelX
Wauw, wat mooi geschreven. Ik krijg ook traantjes… Heel erg mooi en lief van je hoe je dit hebt gedaan. (En wat een mooi teken die zon en regen.) Veel sterkte voor jou, Claudia, Cilia en alle andere familie en kennissen. β€
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel. Heel lief van je π
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi en respectvol gebaar heb je gebracht, wat tevens meteen wordt beantwoord door gedonder, de zon en de regen… Knap en dapper dat je dit met ons deelt. Veel sterkte…
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor je lieve bericht!! π
LikeGeliked door 1 persoon
Graag gedaan, liefs
LikeGeliked door 1 persoon
Heel veel sterkte, Xoxo
LikeGeliked door 1 persoon
Thanks π
LikeGeliked door 1 persoon
Wat mooi en wat een lief afscheid. Uit het oog is niet uit het hart… Liefs en sterkte π
LikeGeliked door 1 persoon
Nee dat is zeker waar. Bedankt ! π
LikeGeliked door 1 persoon
Gecondoleerd. Wat heb je dit mooi geschreven , je laat echt blijken dat deze mensen echt een deel van je zijn geweest. Ik heb zelfs eigenlijk moeten huilen bij dit bericht. En wat mooi op het laatst , dit zijn tekenen dat Udo weet dat je aan hem denkt. β€
LikeGeliked door 1 persoon
Ja ze zijn altijd wel een deel van mij gebleven..terwijl ik dat niet eens zo door had. Dat is wel zonde.. had hem zo graag nog gedag willen zeggen π’. Bedankt voor je medeleven π
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet hoe het voelt als iemand overlijd zonder een paar laatste woorden te delen met hem/haar. π geen dank , hoop dat je veel steun krijgt uit je omgeving π
LikeGeliked door 1 persoon
Dat zit wel snor! Nogmaals bedankt ππ
LikeGeliked door 1 persoon
Mooi geschreven<3 Gecondoleerd en sterkte xx
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je π
LikeGeliked door 1 persoon
Oc schat vreselijk. Het is zoals je zegt soms groei je uit elkaar maar gevoel, dat blijft. Wens je verlichting en rust toe. xx
LikeGeliked door 1 persoon
Thanks sweety π
LikeLike
Mooi en goed dat je het gedaan hebt… Hij was nog jong he? Sterkteπ
LikeGeliked door 1 persoon
Hij was bijna 65.. kon bijna gaan genieten met zijn vrouw na een leven vol hard werk π¦ dat is echt wrang..
LikeGeliked door 1 persoon
Ja vreselijk, je hoort het zoveel!! En dan zeggen ze dat we steeds ouder worden.
LikeGeliked door 1 persoon
Je vraagt je soms echt af waar het goed voor is. Alles heeft een reden maar de rede voor dit gaan we niet krijgen.. sommige dingen zijn gewoon zo oneerlijk π¦
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi gebaar Melanie π
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je Anja π
LikeGeliked door 1 persoon
Lieve Mel,
Prachtig geschreven!!
Ik heb het in drie fases moeten lezen, want steeds werd ik weer overvallen door tranen.
Het gevoel dat jij er echt bij hoorde, dat klopt! Mijn ouders zagen jou als tweede dochter.
Zo lief hoe je aan mijn vader terug denkt. En je woorden over wat voor man hij was, zijn absoluut waar!
Ook al is ons contact verwaterd, jouw medeleven en lieve woorden doen me ontzettend goed!
Bedankt!!
Liefs
Claudia
LikeGeliked door 1 persoon
Bedankt voor je reactie Clau.. hij zit voor altijd in mijn hart, net zoals je moeder. Ik heb veel aan jullie gedacht de afgelopen week en zeer zeker ook vandaag.. ik ben ook nog altijd ondersteboven van dit.
Hou je goed wijffie ππ
LikeLike
Pingback: Week #24 | My journey..
Wat een mooi gebaar van jou! Het zal de familie van Claudia enorm veel plezier doen
LikeGeliked door 1 persoon
Heb een hele positieve reactie gehad idd.. ga vrijdag even op de koffie zelfs, zo fijn!!
LikeGeliked door 1 persoon
“Even” op de koffie? Hahaha
LikeGeliked door 1 persoon
Mja.. besef van tijd was er niet he hahahahaha
LikeLike
Pingback: Feiten over de Blog & Blogger Tag | My journey..