De scholen zijn deze week weer begonnen.
Elders in het land al eerder, maar hier in het Zuiden was het afgelopen maandag pas weer zover.
Met de nodige tegenzin zijn beide kinderen weer begonnen en ik kan mij dit dus echt niet voorstellen. Ik vond de zomervakantie van 6 tot 8 weken altijd te lang duren, maar die 2 koters van mij vinden die weken wel chill en hadden er zo nog 6 weken aan vast willen plakken. Godzijdank kan dat niet, want ik was echt wel weer toe aan hun vertrouwde regelmaat.

Al huppelend zijn Mike en ik maandagochtend de deur uit gegaan (was toch wel weer spannend iedereen weer te zien 😉 ) en druk pratend zijn we richting school gereden. Op mijn gebruikelijke plek wilde ik mijn auto parkeren en toen kreeg ik gelijk een
“oh ja 😦 “ momentje.. geen vertrouwde volkswagen waar ik achter kon parkeren… damn.
Een beetje beduusd liep ik richting het schoolplein en de eerste paar hakken liepen al voor mij uit.
Hoe kan een vrouw hier de hele dag op lopen, het blijft mij verbazen..
Dat je in de ochtend überhaupt denkt: “laat ik een sjiek jurkje met mooie, hoge hakken aandoen en zo mijn zoon/dochter naar school brengen!”
Ik ga er dan maar van uit dat ze nog hele sjieke dingen te doen heeft die dag..

Het was druk op het schoolplein. De eerste dag is een waar circus op die school.
Muziek die door de boxen knalt, juffen die allemaal voor de deur staan en de kinderen met ouders als in een theater in een halve cirkel voor hun gaan staan (met uiteraard een veilige afstand tussen de juffen en kinderen in, waar niemand in wil staan). De directeur die de kinderen en ouders toespreekt, een wens die wordt uitgesproken door de juffen, een ballon die de lucht in wordt gestuurd, met de wens er aan hangend.. dan nog een liedje waarbij je geacht wordt mee te zingen en dansen (ik kende het liedje niet, zingen ga ik mijzelf en andere niet aan doen en het dansen werd door Mike niet zo gewaardeerd dus daar moest ik mee stoppen 😉 ).. al met al was het 5 voor 9 toen ik mij tussen de druk pratende moeders en kinderen worstelde en weer richting de auto liep.
Met een glimlach liep ik weg, is toch leuk om die kinderen weer te zien huppelen op het schoolplein, maar die glimlach vervaagde snel toen ik alleen mijn eigen auto zag staan..
en weer had ik een “Oh ja!” momentje 😦

Vanaf dinsdag begon het normale naar-school-brengen-en-op-het-schoolplein-wachten-tot-de-bel-gaat. Bij het parkeren van mijn auto verdween mijn glimlach weer..
Verdomme, krijg ik dit nou elke dag!?
Met een beetje een triest gevoel liep ik met Mike het schoolplein op en we zochten een plekje om te gaan zitten. Om ons heen kijkend of we al klasgenootjes zagen, kon ik het niet laten om naar dat vertrouwde plekje te kijken..
daar waar ik altijd “aansluiting” vond..
een gezicht die mij wél aanstond en waar ik zonder kennis of woorden gewoon een aangenaam gevoel van kreeg.
Alleen was dat vertrouwde gezicht er nu niet..
en die zou er morgen ook niet zijn..
en de dag erna ook niet 😦
Gatverdamme 😦

Een andere moeder die juist op die plek stond, zag mij kijken en gaf mij een herkenbare glimlach (zo´n: ik-weet-meer-van-jou glimlach!) en ik lachte oprecht terug en gaf zelfs een knikje (ik ben normaal niet zo sociaal LoL). Nu weet ik dat dit de zus van mijn “vertrouwde gezicht” is, dus iets in mij zei dat mijn naam ergens wel ter sprake is gekomen  😉

De bel ging, ik kreeg een vlugge kus van Mike en hij rende daarna weg. Ik stond op en begon weer richting mijn auto te lopen…
en weer verlangde ik naar de tijd vóór de zomervakantie.
Toen ik nog achter mijn “vertrouwde gezicht” aan kon snelwandelen (mijn korte benen lopen niet zo snel), in mijn hoofd al trachtend woorden te zoeken die ik misschien kon gebruiken om iets tegen haar te zeggen (tevergeefs of course).
Afvragend of dat een nieuwe broek was die ze droeg, omdat ik die nooit eerder gezien had..
of die tatoeage op haar arm aansloot op die tatoeage op haar rug…
of ze misschien nog meer tatoeages had..
waarom ze eigenlijk zo vaak met haar hoofd naar beneden loopt…
wat het verhaal achter deze vrouw is..
en waarom ik dat eigenlijk zo graag wil weten.
Ik was zo in gedachte dat ik mijn eigen auto voorbij ben gelopen 😛
Om mij heen kijkend of er verder niemand in de straat liep, heb ik even lachend een sprintje terug naar mijn auto getrokken 😀

Zo ging het de hele week, elke dag baalde ik als een stekker dat net mijn “vertrouwde gezicht” met haar lieve dochter naar een andere school waren verhuisd.
En ik daarvoor in de plaats nu dus elke dag maar moet kijken naar opgetutte vrouwen die zich met hun hoeven in nette hakjes proberen te proppen, zich overdressed presenteren op school, of kliekjes ouders die druk praten over dingen die ik niet wil weten.
Meh, ik hou er niet van, die groepjes en de tutjes, ik pas er niet tussen en dat wil ik ook niet..
De enige waar ik tussen wilde passen, was er nu niet meer (euh.. die klinkt een beetje fout 😂😂) en elke dag word ik daar weer aan herinnerd !
Dus ik wacht tot de bel gaat in mijn eentje, stoïcijns voor mij uit kijkend, in gedachte, verlangend naar een paar maanden geleden, toen iemand deze korte momenten nog interessant maakte.

En vanmorgen, bij het teruglopen naar mijn auto en ik weer bijna hardop vloekte toen er een dame voor mij uit liep die door een sleutelgat paste in plaats van die herkenbare leuke billen die heen een weer deinsden bij elke pas, bedacht ik mij ineens:
Ik mag dat “vertrouwde gezicht” misschien niet meer elke dag op het schoolplein zien, maar ik kan nu wel gewoon de telefoon pakken, haar appen, haar bellen, afspreken en met haar praten!
Dus wat mijmer je toch!

Dat is wel zo hè..
Ik ga maar even appen dan 😉

XmelX