Dat ik een denker ben is bij iedereen nu wel bekend.
Als er iets is waar over na te denken valt, dan doe ik dat ook.
Bewust, onbewust, maakt niet uit. Mijn hoofd ratelt 24/7 door.
Gelukkig zijn het niet alleen míjn eigen dingen en gedachtes, maar ook dingen, gebeurtenissen, gesprekken die ik met andere voer, waar ik nog vaker over nadenk.

Soms is het fijn om meer van anderen te horen, gesprekken te hebben met vrienden over dingen die hun bezig houden want dan kun je daar wat meer over nadenken in plaats van je eigen issues.
Het is een afleiding die ik vaak zelf opzoek.
Ik laat anderen praten, luister naar hun verhalen, problemen, issues, dingen waar ze mee zitten, irritaties, maakt niet uit wat.
Het geeft mij weer inhoud om over na te denken en het voordeel daarvan is, dat het afleidt van dingen die bij mij liggen.

Ik merk dat ik de laatste tijd weer heel veel moeite heb met het openstellen van mijzelf. Als vrienden mij vragen  hoe het is, hoe het mij gaat, hoe ik mij voel.. dan reageer ik kort dat het Top gaat en praat ik er over heen. Uiteraard kennen ze mij langer dan vandaag en weten ze heus wel dat het helemaal niet Top gaat, maar voordat ze verder kunnen vragen geef ik gelijk de reactie dat ik geen zin heb om erover te praten.
Ze zijn slim genoeg te weten dan ook niet verder te vragen, want dan kan ik je mond op een hele nare manier snoeren en dat wil ik zelf helemaal niet, maar dat is mijn (akelige) manier van afzetten tegen mensen

Het ligt aan mij.. niet aan hun.
Ik heb gewoon op dit moment geen zin om over mijzelf te praten en de dingen die mij bezighouden/dwars zitten. In ieder geval niet tegen mijn vrienden die dicht bij mij staan.
Gek genoeg heb ik wel de neiging dit naar mensen te uiten die wat verder af staan van mij..
Die nog niet zoveel van mij weten..
die zonder voorkennis kunnen luisteren naar mij, niet direct de situatie al kennen en hier wat meer open op kunnen reageren.

Misschien moet ik dat dan ook maar gewoon doen, zonder mijzelf af te vragen of een ander het wel wil horen, want als je daar ook nog eerst over na gaat denken, dan houd je vanzelf je mond, want er is altijd een rede om niets te zeggen (zie je dat ik overal over na denk !).

Ik zit vast
En heb mijzelf weer verscholen achter muren
waar het veilig is en mij niks kan raken.
Enkel mijn eigen pijn..

En weet je wat ik nu denk ?
…volgens mij heb ik hulp nodig..

XmelX