Vanmorgen zaten we er weer, in de wachtkamer bij de psyscholoog.
Kyra had een afspraak en zoals het een goede ouder betaamt, breng ik haar en blijf ik ook daar tot ze klaar is.
Dit zijn geen dingen die je moet overlaten aan anderen en dat ga ik ook zeker niet doen!

Na ongeveer 35 minuten kwamen ze alweer naar buiten, ik zat verzonken in mijn boek (dan krijg ik echt weinig mee) en toen ik Kyra ineens “mama” hoorde zeggen, keek ik een beetje verbaasd op. Het moet er grappig hebben uitgezien, want de aardige dame kreeg gelijk een brede glimlach op haar gezicht (ik ga er van uit dat dit niet kwam doordat ze zo blij werd van mij 😛 ) 
Ze vroeg of ze mij misschien nog een aantal dingen mocht vragen en omdat ik meer dan bereid ben mee te werken (alles voor mijn dochter), zijn we naar haar  kantoor gelopen.

Het was niets waar Kyra zich heel erg druk om maakte, maar wel iets wat ze enorm jammer vond en graag anders zou zien.

Het contact met mijn broer.

Wauw, dan snijd je ook gelijk wel een gevoelig onderwerp aan.
Niemand die dit liever anders had gezien dan ik.
Mijn broer en ik waren altijd twee handen op één buik, onafscheidelijk.
We hadden zelden ruzie en als de één straf kreeg van mijn moeder, dan ging de ander ook naar boven om gezelschap te houden.
Hij is anderhalf jaar ouder dan ik en overal waar hij was, liep ik ook.
Toen hij eenmaal een vast vriendin had, ging dat snel over. We deden minder samen, hij had zijn vrienden, ik de mijne, heel normaal allemaal.
Toch bleef ons contact goed, hij was mijn getuige op mijn bruiloft, hij was peetoom van mijn eerste kindje, ik zou geen ander daarvoor willen.
Ik was echter géén getuige op zijn bruiloft en ook géén peettante van zijn eerste kindje..
Beetje sneu hè
Het enige commentaar dat ik hier op kan geven, is dat zijn ruggenraat en ballen met de tijd vertrokken zijn en de invloed van anderen hier een grote rol in gespeeld hebben.

Enfin, ik heb het verhaal in het kort aan Kyra´s psycholoog verteld.
Mijn scheiding – mijn ouders die dit moeilijk vonden en het vooral heel zielig voor zichzelf vonden – tijd nodig hadden om dit te verwerken – ik mij hier van afzette (op een te grove manier) omdat ik hun steun nodig had en deze niet kreeg – contact dat uiteindelijk verbroken werd en daarna een telefoontje van mijn broer dat ik niet meer welkom was bij hun.
Ik vroeg of ik even langs kon komen, want ik wilde uiteraard wel een uitleg maar die wilde hij niet geven, hij wilde niet dat ik langskwam en hij weigerde ook uitleg te geven.
“Ik heb dingen gehoord en gezien…” daar mocht ik het mee doen.
Elke simpele ziel weet dat dingen altijd op verschillende manieren geïnterpreteerd kunnen worden en het is maar net hóe je iets hoort of ziet.
Aangezien hij gevoed werd door de vreselijke pijnen van mijn moeder (want ze was nog altijd heel sneu en het slachtoffer van alles *zucht*), trok hij natuurlijk zijn eigen conclusies zonder ook maar één keer de moeite te nemen om mijn verhaal te horen, even te gaan zitten en aan te horen wat ik te zeggen had.
Toen ik de telefoon neerlegde, werd ik overmand door verdriet.
Mijn eigen broer die de deur zo voor mij dicht gooide, ik had moeite met dit te geloven en moest enorm mijn best doen mijn emoties te bedwingen.
Als Mike niet naast mij had gestaan, dan had dat niet gehoeven, maar het kereltje stond naast mij, legde een hand op die van mij en zei:
“Het komt goed mamma, niet huilen. Kom, we gaan winkelen”
en keek mij met de allerliefste ogen aan.
Toen was hij bijna 5.. (smelt-moment).
Met betraande ogen zijn we boodschappen gaan doen en de rest van die dag was een waas.
Vanaf dat moment kwam ik niet meer bij mijn ouders, niet meer bij mijn broer en zag mijn nichtje en neefjes dus ook bijna niet meer.

Kyra´s psycholoog vond het heftig, heel vervelend en gaf nog het idee om misschien een mediator in te schakelen. Maar er is nog zoveel meer in die tussentijd gebeurd dat ik daar eigenlijk niet meer op zit te wachten (ze moest eens weten.. pffff, denk dat ze dan aangeeft dat ik zelf misschien ook therapie nodig heb 😉 ).
Ze had nu een beeld van de kwestie en vond het fijn dat ik zo open was, ze vond het ook fijn dat Kyra zo open was en ze complimenteerde mij met de manier van opvoeden van deze dame want als ze niet zo open was geweest en alles voor zichzelf had gehouden, dan had ze nu met een heel ander meisje te maken.
Ze vroeg of ik het erg vond als ze mij vaker voor meer diepgang vroeg en uiteraard geef ik haar die graag. Zolang het Kyra helpt en haar een breder beeld geeft van alles, ben ik zo open als een boek.

Maar zo´n gesprekken zetten je verdorie weer aan het denken..
Alsof ik dat nog niet genoeg doe de laatste tijd

XmelX