Maar weinig mensen had ik geïnformeerd hierover.
Sommige had ik verteld dat ik overwoog mee te doen aan een hardloopwedstrijd, maar dat ik nog niet zeker wist of ik er klaar voor was.
Maar één iemand heb ik vanaf het begin verteld dat ik mij had ingeschreven en daadwerkelijk aan mijn eerste hardloopwedstrijd ging mee doen.
Waarom?
Ik wilde dit alleen doen.
Dit was een doel die ik mijzelf gesteld had en waar ik liever gewoon alleen naar toe wilde gaan.
Na de 7 kilometer die ik vorige week gerend had, wist ik dat ik 5 kilometer wel ging halen, maar ergens voelde ik toch een twijfel.
Ik had mij ingeschreven voor de 5 km van Limburgs Mooiste, dus ik moest het gewoon gaan doen. Elke twijfel die ik had speelde ik door aan mijn vertrouweling (mijn dank is groot Anneke 😉 ) en zij wist mij elke keer weer moed in te spreken.

Op de ochtend van de wedstrijd kreeg ik een berichtje van haar.. ze wenste mij succes en dat ik er vooral van moest genieten!
Het enige wat ik op dat moment deed was poetsen! De tijd doden en als een kip zonder kop rondlopen. Dit was werkelijk een spanning die ik nog nooit eerder gevoeld had en ik heb al heel wat wedstrijden gehad! (zelfs limburgse judo kampioenschappen.. nooit spanning gevoeld) Naja, hoe ouder hoe gekker denk ik dan maar.
Na wat geruststellende woorden zakte de spanning en ben ik op mijn fiets gestapt richting het terrein.
Mijn nummer was vast gespeld en nu was het wachten tot het zover was. Een uurtje van tevoren nog een plasje gedaan en op het moment dat ik voor de laatste keer nog eens wilde gaan, werden we naar de startplek verzocht.
Shit, dacht ik nog. Hier ga ik last van krijgen!
The thing is.. na de bevalling van mijn zoon, die bijna monsterlijk was, zijn mijn bekkenbodemspieren nogal.. slap. Bij een beetje nood is het voor mij moeilijk de klep dicht te houden (je snapt het wel 😉 ). Dat is ook de reden waarom ik nooit mee ga trampoline springen, ik zou de boel zo onder plassen 😛

Enfin.. gedachte op nul, muziek op mijn oren en gewoon rennen Mel!
De start was er en daar ging ik dan, gewoon lekker op mijn eigen tempo rennen. Mensen liepen mij voorbij, soms liep ik zelfs iemand voorbij maar ik bleef mijn eigen tempo houden. Ik deed tenslotte niet mee voor de snelste tijd, maar gewoon om het te doen!
Het was een benauwde dag, heel benauwd zelfs! Daar waar normaal mijn benen niet meer willen, was het dit keer mijn lucht die het mij toch wel moeilijk maakte. Diepe inademingen wilden niet helpen en ik legde de focus vanaf kilometer 3 echt op mijn ademhaling (de leuke heuveltjes die wij in het zuiden hebben werken ook niet mee!).
En ja hoor.. ineens moest ik dus echt plassen! Ik kan het dan gewoon heel moeilijk ophouden en “mijn coach” zei dat ik het gewoon in mijn broek moest doen als het niet anders kon, dus heb ik dat maar voor een deel gedaan. Even wat druk van de ketel en dan kon ik het wel weer ophouden 😛 (luchtte wel op hahahahaha).
Die laatste kilometer was wel zwaar. Om mij heen zag ik steeds meer mensen stoppen om op adem te komen, maar daar wilde ik echt niet aan. Die adem pak ik wel na de finish. Bij de laatste 250 meter wilde ik nog even alles eruit gooien en heb ik nog een kleine sprint getrokken… de finish was bereikt! 😀

Officiële tijd: 32:39 min.  (68e plaats, van de 103 vrouwelijke deelnemers op de 5km.)

En na mijn biertje ben ik gelijk naar huis gefietst zodat ik kon douchen, ik voelde mij toch een beetje bevlekt 😉

via mijn app was de tijd en afstand iets anders 😛

Weer een overwinning!
En bedankt voor je steun Anneke, dat heeft mij echt geholpen! ❤

XmelX