En ineens zag ik je lopen…
(En nee, ik ga niet het liedje van Nielson en Miss Montreal zingen)
Ik sta stil voor het zebrapad om twee mensen over te laten steken en onze blikken kruisen elkaar.
Mijn eerste gedachte: ah nee toch
Net op de dag van de liefde moet ik jouw blik vangen, nadat ik je bijna een jaar niet meer gezien heb.

Samen met je nieuwe liefje steek je het zebrapad over en teveel gedachtes vliegen als bijen door mijn hoofd.
Je begon langzaam een geest te worden, die alleen nog maar zo nu en dan door mijn hoofd spookte en zolang ik je maar niet hoefde te zien, zou ook dit weg gaan.

Je hebt mij belogen, bespeeld, gemanipuleerd en mij zo ontzettend lang aan een lijntje gehouden. Jij bent de reden dat ik zo op mijzelf blijf, dat ik angst heb om überhaupt nog iemand dicht bij mij te laten komen.
Er is niet veel hart meer over, de rest is kapot geslagen, verbrijzeld en verscheurd.. en dat wat er nog is, hou ik dan maar liever voor mijzelf.
Dat heb ik grotendeels aan jou te danken.

En ineens zag ik je lopen..
en dan merk ik direct dat je zo diep geworteld zit in mij, dat ik bang ben dat er altijd een stronkje zal blijven zitten. Want de geest die je nog maar was, is binnen een halve dag weer tot leven gekomen.
Hier heb ik dus geen zin in. Hier ben ik helemaal klaar mee.
Er is maar één manier om jou uit mijn hoofd en lijf te krijgen.
En het wordt verdomme tijd dat ik door ga in plaats van om te blijven gaan met geesten uit het verleden.

Facing fears is the best way fo go forward!

XmelX