Ik ga even heel eerlijk zijn: het gaat niet goed, het gaat helemaal niet goed.
Die hele corona scheisse, de verplichtingen en beperkingen die er allemaal bij komen kijken, hebben een hele vervelende werking op mij.

Verschrikkelijk! Ik kan het niet anders zeggen. Kriebelig, geïrriteerd, ongeduldig en volledig van de kaart.. zo voelt het.
Het ging al niet al te best voordat die idioterie begon, maar met dit erbij heb ik helemaal het gevoel alsof ik overloop.

Godzijdank zie ik wel mijn vriendinnen met regelmaat. We houden afstand en het is echt stukken minder fysiek dan ik gewend ben. Dat is ook even wennen hoor. Ik ben van het knuffelen en kussen als ik mijn ladies zie, maar nu is het een glimlach en een knikje vanaf anderhalve meter. Bleghz! Af en toe is een knuffel zoveel waard, de warmte die je voelt en het fijne gevoel wat je er van krijgt… ik mis het enorm.

Af en toe gewoon even de deur uit gaan, hapje eten, terrasje doen, filmpje kijken in de bios. Dat was mijn ontspanning, mijn ontsnapping ook. En nu mag je en blokje om lopen en zorgen dat je niet in de buurt van andere mensen komt. Boodschappen doen is mijn wekelijkse uitje geworden, hoe sneu is dat!

En als je ergens bent, je neus laat zien in je favoriete koffietent bijvoorbeeld, dan wordt er meestal gevraagd hoe het met je gaat. De laatste keer reageerde ik zoals ik mij voelde.. dus niet met het antwoord wat iedereen verwacht.
“Nee, het gaat niet goed, ik vind het vervelend, kan er slecht mee omgaan dus ik vind het helemaal niet leuk.” 
“Sja, wen er maar aan want het duurt nog wel even..” 
Ja dat weet ik ook wel! Maar jíj vroeg aan mij hoe het met mij ging en ik geef simpelweg eerlijk antwoord! Je hoeft mij niet te zeggen dat het nog wel even duurt, zo slim ben ik zelf ook wel!!
Dit denk ik dan…. ik zeg verder niks, maar ik denk dit wel. Het heeft geen zin om mensen af te snauwen omdat ik momenteel niet lekker in mijn vel zit. Zo steek ik dan weer niet in elkaar.

Het is blijkbaar lastig mee omgaan als mensen zich geen weg in deze situatie kunnen vinden en dit ook toegeven. Ik ben niet de persoon die maar zegt dat het goed gaat, terwijl ik van binnen gek word (mits je mij niet boeit, dan gaat het je gewoon geen reet aan) Ik kan er niet meer van maken.
En ik weet ook wel dat er mensen, families zijn die het stukken moeilijker hebben, die misschien hun baan kwijt zijn door dit fiasco, familieleden in het ziekenhuis hebben liggen en noem maar op.
Maar wil dat zeggen dat ik niet mag zeggen dat het niet goed gaat?
Moet ik mijn waarheid maar inslikken, omdat het voor anderen vast nog moeilijker is?
Elke situatie is anders, ieder persoon is anders. Niemand kan daar een oordeel over vellen en iedereen mag zijn eigen gevoel hierin hebben. Goed of slecht.

Ik kon wel janken toen ik hoorde dat volgende maand terrassen, restaurants en bioscopen waarschijnlijk weer open gaan! Maar er blijven restricties en die blijven een vieze smaak in de mond geven. Het leven wordt anders, dat is gewoon zo.
Maar deze chagrijn gaat daar dus echt wel gebruik van maken!
Ik zit op dat terras!
Aan die tafel in een restaurant en in de bioscoop!
Proberen mijn draai weer te vinden in dit bizarre jaar. Het zal mijn mentale staat waarschijnlijk niet veel helpen, maar daar wordt op een andere manier aan gewerkt..

Hoe gaat het met jullie??

XmelX