Ik staar nu al een tijdje naar het scherm en ik kan moeilijk de woorden vinden. Apart voor iemand die eigenlijk heel makkelijk met woorden is.
Hoe ga ik dit nu omschrijven.. Iets wat veel mensen om mij heen denk ik wel voelen.

Ik leef niet meer.
Ik mag werken, thuiskomen, voor de kinderen en het huishouden zorgen en voor de rest is er niks meer.
Niets waar ik mijn energie vandaan kan halen.
Niets wat ik mag doen, wat ik normaal zo graag deed.
Spontaan een avond naar de bioscoop.
Naar de stad om heerlijk nutteloos door winkels te slenteren.
Een terrasje doen met vriendinnen of alleen met mijn e-reader.
Uit eten, genieten van lang tafelen en leuk gezelschap.
Mensen om mij heen, gesprekken aangaan en voeren.

Niks van dit.
Alleen maar werken en thuis hangen.
Ik vind het verschrikkelijk worden!
Ik voel mij dof, leeg.. nietszeggend en nutteloos.
Gewoon omdat er niks meer is.

Er zijn mensen die niet zo sterk in hun schoenen staan en hier veel meer onder lijden, maar ik merk aan alles in mij dat ik ook gevaarlijk introvert aan het worden ben. Want áls er ineens een idee geopperd wordt om iets te doen, dan moet ik er serieus nog over nadenken.. en dat terwijl ik niets liever wil dan dingen ondernemen en naar buiten gaan.
Dit moet niet nog veel langer duren.
En dat geldt niet alleen voor mij.

Hang in there!
Hoe voel jij je hier eigenlijk onder?

XmelX