Ik twijfel heel erg om mijn Weekoverzichten er weer in te gooien.
Dit zou voor mij ideaal zijn, omdat ik zo wel móet gaan zitten elke week!
Het schrijven schiet er zo vaak in nu en als ik gewoon een wekelijkse blog er in zet, dan heb ik een stok achter de deur.
Wat vind jij ?
Misschien dat ik even kan brainstormen hierover met jullie..
XmelX
Het jaar is nog niet eens goed en wel begonnen, of ik ben er al gelijk klaar mee ! hahahahahaha.
Er is niks ergs gebeurd ofzo, dat zeker niet 🙂
Maar lieve hemel!!
Maar het lijkt wel alsof ik van de ene kant naar de andere vlieg.
Mijn agenda staat bomvol, afspraken elke week, weekenden staan ook volgepropt, amper tijd om te gaan sporten en rennen (en daar haal ik nou net enorm veel energie uit!) en ondertussen zijn mijn wallen het beu en krijgen ze hun eigen wallen 😛
Daar bovenop heb ik echt slaap tekort, want slapen is nog altijd niet mijn sterkste kant.
Het is zelfs zo erg dat ik soms op vrijdag en in het weekend even op de bank lig, omdat ik overvallen wordt door vermoeidheid en dan gewoon dik 2 uur van de wereld ben.
Dat is nog eens een powernap of niet 😛
Ik hoor het je al zeggen: Als je twee uur overdag de tijd hebt om te slapen, dan staat je agenda nog niet vol genoeg! 😉
Grappig ja, maar ik ben echt blij met die uurtjes tussendoor waar ik even kan zitten en bij kan komen. Ik pak het liefst dan een boek en duik in een andere wereld, maar de letters gaan al heel snel dansen en dan vallen mijn ogen vanzelf dicht.
Ik ben het ook zelf schuld natuurlijk, want ik maak de afspraken allemaal zelf. De meeste dingen zijn ook echt heel leuk dus waarom zou ik het niet doen ?!
Het is alleen zo veel! 😮
Bezoekjes hier en daar, filmpje, etentje, sauna, verjaardag, informatie avonden (die gaan er nog genoeg komen) hockey wedstrijden.. ik zie soms door de bomen het bos niet meer. Ik moet natuurlijk ook mijn huishouden bijhouden (wat nu echt niet lukt! gelukkig helpen mijn kinderen mij enorm veel hiermee) en mijn kinderen ook de aandacht kunnen geven die ze verdienen.
Je gaat je dan soms echt een slechte moeder voelen, want de weekenden dat ze naar hun vader gaan sla ik soms een kruis. De deur gaat dan dicht en dan geniet ik heel even van de totale rust en kalmte in huis.. waarnaar ik snel mijn schoenen aan moet doen omdat ik weer wat afgesproken heb 
Het lijkt wel zo’n vicieuze cirkel waar ik niet uit kom..
Iemand moet mij hier uit slaan..
Wie van jullie wil ? 😛
XmelX
Nu het jaar bijna aan zijn eind is, moet ik natuurlijk November nog even doornemen. Wat heeft deze maand allemaal gebracht? Eens even kijken.. 2 november: Ik was vandaag met Mike op pad, oliebollen gegeten, een nieuwe hockey stick gekocht … Lees verder
Oké, oké, ik weet ook wel dat het al December is en dat ik weer eens behoorlijk achter de feiten aan loop. Give me a break will ya! Eens even kijken of ik nog weet wat ik allemaal voor intens … Lees verder
Het is ongelooflijk.. ik heb vier artikelen klaar staan, maar ik krijg ze gewoon niet af gemaakt. Of ik moet er nog foto’s bij zetten, of ik moet nog wat vragen beantwoorden.. of ik krijg er geen eind aan gebreid… *zucht*
Hopeloos is het!
Het is echt niet dat ik mijn blog wil verwaarlozen, maar als ik eens een paar uur de tijd heb lig ik meestal schaamteloos te slapen (ik ben echt über moe!) of ik zit simpelweg op de bank voor mij uit te staren (en te wachten tot ik in slaap val).
Er moet iets veranderen, dat is een feit. Het praten bij de psycholoog heeft nog weinig opgeleverd, behalve dat de aanvraag voor specialistische zorg is aangevraagd (want die heb ik blijkbaar echt nodig en dat kan helaas vier maanden duren). In die tussentijd vonden we het wel verstandig dat ik toch af en toe even binnen kwam om met haar te praten (wat we nog niet echt gedaan hebben omdat we eerst die aanvraag de deur uit moesten werken), maar dat heb ik voor mij uitgeschoven tot na nieuwjaar. Ik wil gewoon tijdens de feestdagen nergens aan hoeven denken en zeker geen extra stress oproepen. De gedachte dat ik moet gaan praten met haar, levert toch nog altijd wat ongemak op bij mij. Dat ligt verder niet aan haar, want ze is hartstikke lief en aardig maar dit is helemaal nieuw voor mij en oppervlakkig praten doe ik heel eenvoudig, maar dieper op zaken in gaan is nooit aan de orde gekomen en dat bezorgt mij dus die bibbers.
Mijn feestdagen worden dus rustig. Zoals het er nu uitziet werk ik gewoon tussen Kerst en Nieuwjaar en vanaf 2 uur op Eerste Kerstdag gaan de kinderen naar hun papa en komen ze op 31 december weer terug. Dus ik heb even rust in huis..
Niet dat mijn kinderen de boel gek maken, het zijn echt schatten maar ik hoef dan gewoon voor niemand anders iets te doen, ik krijg niet elke dag de vraag wat we gaan eten en ik hoef met niemand rekening te houden. Simpele dingen waar ik intens van kan genieten.
Dat alleen zijn is altijd een verademing geweest voor mij. Opstaan in stilte.. ontbijten in stilte.. en dan eens kijken wat ik ga doen. Ik kon echt de hele dag alleen zijn en dan nog het gevoel hebben dat de dag omgevlogen was. Fijn gevoel is dat hoor 🙂
Maar de laatste tijd lijken de muren op mij af te komen als ik een dag alleen ben. Dan zoek ik iets waar ik naar toe kan, waar veel mensen zijn, of vraag ik anderen of ze langs komen of dat ik bij een ander langs kan gaan. Best wel een shift van mijn gedrag want ik dring mij niet graag op aan anderen, ik vraag ook zelden iets aan een ander en probeer alles zelf eerst op te lossen. Maar als je alleen bent en je wilt niet alleen zijn, dan moet je wel uitreiken. Heel vervelend is dat!
Ik denk dat ik na de Kerst gewoon eens in de auto stap en ga rijden..
Geen idee waarheen..
Gewoon weg.
Maar ja, dan ben ik weer alleen hè!
Pfff, ik frustreer mijzelf enorm, merken jullie het??
Wat zijn jullie plannen met de Kerst?
XmelX
Ken je dat?
Dat lichaam en geest totaal verschillende kanten op willen?
Je hoofd zegt het één en je lichaam vertelt je iets heel anders?
Voor het geval je dit wereldvreemd is, dan ben je een gezegend mens.
Maar ik gok dat de meeste wel weten hoe dit conflict voelt.
Verwarring.
Chaos.
Je compleet verdwaald voelen.
Emoties vliegen alle kanten op.
Het is werkelijke waar één grote warboel in de bovenkamer.
Het is iets waar ik al decennia mee loop.
Ja echt, zo lang al.
Ik heb nooit hulp gehad, nooit hulp gevraagd. Dat is mij niet geleerd geworden dus ik weet niet beter dan alles zelf gewoon op te lossen.
De laatste vier en een half jaar ben ik alleen geweest (en dat ben ik nog) en heb ik alle tijd genomen om mijzelf te leren kennen, aan mijzelf te werken en te groeien.
Ik heb grote stappen gemaakt, ik ben op mijn bek gegaan en kon weer een paar stappen terug doen, maar ik ben nooit gestopt met progressie te maken, want van opgeven is hier geen sprake.
Maar hoe hard ik nu ook vecht om vooruit te komen, ik loop tegen muren.
Muren die ik zelf nota bene gebouwd heb.. wederom omdat ik niet beter wist.
Die hebben mij altijd veilig gehouden, daar kon ik altijd achter schuilen en mij verbergen voor alles en iedereen.
Maar in die vier en een half jaar heb ik ook geleerd mijzelf te zíjn.
Het enige wat hier nog aan ontbreekt is het afbreken van die muren.
De bescherming die mij in bepaalde situaties helpt om ergens doorheen te komen, moeten plaats gaan maken voor de naakte confrontatie.
Zolang ik blijf schuilen, zal ik nooit volledig mijzelf kunnen zijn.
Maar ik weet niet hoe.
En dat weet ik al een tijd niet.
Dus is de enige oplossing is hulp vragen.
Voor een ander eenvoudig en een opluchting.
Voor mij?
Een gevecht, een meters hoge drempel en ik voel angst.
Een gevoel dat ik niet snel heb, maar de laatste tijd voel ik wel meer wat ik normaal niet voel.
Dus het is tijd.
Tijd om die drempel te beklimmen en aan de bel te trekken.
De stap is gezet.. ik heb hulp gevraagd.
Opluchting?
Nee.. nog altijd verwarring, chaos, angst.
De weg is nog lang gok ik, maar ik heb alle tijd.
Geen idee hoe dit proces gaat lopen, misschien ventileer ik het wel via mijn blog.
Misschien helemaal niet.
Ik weet het niet.
Het is in ieder geval wel een geruststelling dat ik ergens mijn ei kwijt kan, zonder veroordeeld te worden.
Het zou wel eens heel persoonlijk kunnen gaan worden…
Xmelx
…. Met een brede glimlach lopen we beiden uit het vliegtuig en wandelen door de paspoortcontrole. Ik ben tijdens vakanties altijd de “reisleidster”, wat wil zeggen dat ik alle papieren en paspoorten bij mij heb en die uitdeel als dat … Lees verder
Vorige maand ben ik nog een week op vakantie gegaan. Ja, je hoort het goed: alwéér op vakantie!! Het is de derde keer dit jaar dat ik in het vliegtuig ben gestapt en naar de zon ben gevlogen. In het … Lees verder
Soms gaat het vanzelf, soms lukt het totaal niet. Het is nou niet zo dat ik niets te schrijven heb, maar ergens lukt het gewoon niet! Excuses.. daar hebben jullie natuurlijk helemaal niks aan en interesseert jullie waarschijnlijk ook geen … Lees verder
Mijn dochter heeft al heel lang in haar hoofd dat ze een tatoeage wilt en als moeder kan ik dan alleen maar zeggen: “Dat doe je maar als je 18 bent of het huis uit bent.” Dat zijn nou net … Lees verder
