Ik heb even een aantal weken moeten inhalen omdat ik gigantisch achter lig met mijn blog. Het is niet dat ik het niet bij wil houden, maar het is zo druk in mijn hoofd, er gaat zoveel door mij heen, … Lees verder
Ik ben er nog..
Categorie archief: Privé
Nog meer woorden..
Machteloos..
Ik wil praten, schreeuwen, huilen
Alles eruit gooien wat er in mij broeit
Maar de woorden komen niet
Hoe bizar
Ik heb de woorden niet
Er woedt een oorlog in mij
Een worsteling van uitersten
Het brandt van binnen
Maar ik krijg het niet geblust
In stilte kijk ik weer naar buiten
De regendruppels vallen hard tegen de ramen
Ik verlang naar rust
De rust die het branden blussen kan
Dus ga ik in de regen staan
Maar de druppels vallen langs mij af
Geen druppel die mij raakt
Het blussen kan alleen van binnenuit
En niemand die mij daarbij helpen kan
XmelX
Gewoon wat woorden..
Als het donker valt
En de ogen worden gesloten
De stilte als een deken neer strijkt
Laat ik mijn schild vallen
Trek ik mijn masker af
Verlos ik mij heel even van de kracht
Ik staar in het duister
Ongeremd vallen tranen in hun perfecte vorm op de grond
Ik zak door mijn knieën en laat mijn hoofd hangen
Even loslaten
Even niet meer sterk zijn
Voordat het schild weer geheven wordt
XmelX
Talent
Ik heb een talent!
Je zult het niet geloven, maar het is echt zo.
Ik ben er laatst zelf pas achter gekomen, toen het kwartje ineens viel.
Na de zoveelste klap op mijn voorhoofd (die ik mij zelf gaf wel te verstaan), had ik ineens een openbaring.
Wauw Mel, je hebt serieus een talent om jezelf telkens in onmogelijke situaties te brengen!! Niet te geloven!
Echt, ik ben hier zwaar getalenteerd in geworden met de jaren. En hoe hard ik dan ook zeg, dat ik er van leer en een volgende keer wel uitkijk voordat ik mij in in iets werp waar een ander waarschijnlijk heel hard van weg rent, .. dan gebeurt dat dus niet. Heel jammer 
Ja.. ik ben echt onnozel in die dingen denk ik.
De realisatie komt meestal ook pas als ik er midden in sta.
Dan ineens komt die grote vraag:
Waarom nou!!?
Waarom doe je dit nu weer domme doos?!
En waarom realiseer je je dit pas als het gewoon al onmogelijk is om je om te draaien en weg te lopen?!
Fascinerend is het ergens wel. Blijkbaar vind ik zulke dingen dan te interessant of boeiend om te denken: Nee! Nee, dit gaan we niet doen!
Ik weet momenteel zelf ook niet wat ik er van denken moet en ooit heeft mij iemand verteld dat ik Waarom-vragen niet moet stellen. Dus dat probeer ik maar niet te doen en ik maak er gewoon het beste van. Omdraaien en weg rennen is geen optie meer, dus ik wurm mij wederom door deze idioterie heen.
Goed bezig weer Mel
XmelX
Even heel eerlijk..
Ik ga even heel eerlijk zijn: het gaat niet goed, het gaat helemaal niet goed.
Die hele corona scheisse, de verplichtingen en beperkingen die er allemaal bij komen kijken, hebben een hele vervelende werking op mij.
Verschrikkelijk! Ik kan het niet anders zeggen. Kriebelig, geïrriteerd, ongeduldig en volledig van de kaart.. zo voelt het.
Het ging al niet al te best voordat die idioterie begon, maar met dit erbij heb ik helemaal het gevoel alsof ik overloop.
Godzijdank zie ik wel mijn vriendinnen met regelmaat. We houden afstand en het is echt stukken minder fysiek dan ik gewend ben. Dat is ook even wennen hoor. Ik ben van het knuffelen en kussen als ik mijn ladies zie, maar nu is het een glimlach en een knikje vanaf anderhalve meter. Bleghz! Af en toe is een knuffel zoveel waard, de warmte die je voelt en het fijne gevoel wat je er van krijgt… ik mis het enorm.
Af en toe gewoon even de deur uit gaan, hapje eten, terrasje doen, filmpje kijken in de bios. Dat was mijn ontspanning, mijn ontsnapping ook. En nu mag je en blokje om lopen en zorgen dat je niet in de buurt van andere mensen komt. Boodschappen doen is mijn wekelijkse uitje geworden, hoe sneu is dat!
En als je ergens bent, je neus laat zien in je favoriete koffietent bijvoorbeeld, dan wordt er meestal gevraagd hoe het met je gaat. De laatste keer reageerde ik zoals ik mij voelde.. dus niet met het antwoord wat iedereen verwacht.
“Nee, het gaat niet goed, ik vind het vervelend, kan er slecht mee omgaan dus ik vind het helemaal niet leuk.”
“Sja, wen er maar aan want het duurt nog wel even..”
Ja dat weet ik ook wel! Maar jíj vroeg aan mij hoe het met mij ging en ik geef simpelweg eerlijk antwoord! Je hoeft mij niet te zeggen dat het nog wel even duurt, zo slim ben ik zelf ook wel!!
Dit denk ik dan…. ik zeg verder niks, maar ik denk dit wel. Het heeft geen zin om mensen af te snauwen omdat ik momenteel niet lekker in mijn vel zit. Zo steek ik dan weer niet in elkaar.
Het is blijkbaar lastig mee omgaan als mensen zich geen weg in deze situatie kunnen vinden en dit ook toegeven. Ik ben niet de persoon die maar zegt dat het goed gaat, terwijl ik van binnen gek word (mits je mij niet boeit, dan gaat het je gewoon geen reet aan) Ik kan er niet meer van maken.
En ik weet ook wel dat er mensen, families zijn die het stukken moeilijker hebben, die misschien hun baan kwijt zijn door dit fiasco, familieleden in het ziekenhuis hebben liggen en noem maar op.
Maar wil dat zeggen dat ik niet mag zeggen dat het niet goed gaat?
Moet ik mijn waarheid maar inslikken, omdat het voor anderen vast nog moeilijker is?
Elke situatie is anders, ieder persoon is anders. Niemand kan daar een oordeel over vellen en iedereen mag zijn eigen gevoel hierin hebben. Goed of slecht.
Ik kon wel janken toen ik hoorde dat volgende maand terrassen, restaurants en bioscopen waarschijnlijk weer open gaan! Maar er blijven restricties en die blijven een vieze smaak in de mond geven. Het leven wordt anders, dat is gewoon zo.
Maar deze chagrijn gaat daar dus echt wel gebruik van maken!
Ik zit op dat terras!
Aan die tafel in een restaurant en in de bioscoop!
Proberen mijn draai weer te vinden in dit bizarre jaar. Het zal mijn mentale staat waarschijnlijk niet veel helpen, maar daar wordt op een andere manier aan gewerkt..
Hoe gaat het met jullie??
XmelX
En hoe gaat het met jou?
Het is nu dik drie weken geleden dat onze minister President te kennen gaf dat we maatregelen moesten gaan treffen om dit virus te beperken. Het kwam er eigenlijk op neer dat alles wat met sociaal contact te maken had, gesloten werd. Er werd gevraagd om alleen voor het hoognodige de deur uit te gaan en zelf sociale contanten tot het minimum moest beperken. Anderhalve meter afstand houden, handen vaak wassen en thuis blijven. Als iemand in het gezin bepaalde klachten had, moest men zelfs in thuis-quarantaine. Allemaal voorzorgen die nodig zijn om de capaciteit in de ziekenhuizen aan te kunnen en het virus te beperken.
Uiteraard houd ik mij hier ook aan.. Ik kom nergens meer, behalve bij mijn ouders waar ik soms nog een boodschapje voor doe. Zij komen uiteraard ook nergens.
Ik vind het vreselijk wat er in de wereld gebeurd, hoe dit virus om zich heen heeft geslagen. Maar ik denk dat iedereen heel erg zijn best doet en zich aan de maatregelen houdt. De hele wereld komt samen, de aarde krijgt een reset en het is te hopen dat we er ook wat van leren. Ik heb te doen met de mensen die ziek zijn, de mensen die geliefden hebben verloren zonder misschien ook afscheid te kunnen nemen. Het raakt mij absoluut, net als iedereen gok ik. En iedereen kent ook wel iemand die ziek is geworden, of die iemand verloren heeft… zo heftig is het wel.
Dit is een moeilijke tijd, voor iedereen. De één gaat er makkelijker mee om dan de ander. Sommige zijn aan het klussen geslagen, doen een grote opruiming of kunnen eindelijk hun series kijken waar ze nooit tijd voor hebben gehad. We gaan er allemaal anders mee om.
Ik heb het zwaar. Dat mag ik wel hardop zeggen. Ik kan hier heel slecht mee omgaan.
Vanaf het begin ben ik halve dagen op kantoor gaan werken en de rest van de dag werk ik thuis, omdat ik voor mijn gevoel de kinderen gewoon niet zo lang alleen kan laten. En voor hoe lang? Hoe lang blijft alles gesloten? Dat weet nog geen mens.. Dan zou ik een slechte moeder zijn, dat kon mijn gevoel gewoon niet verwerken.
Maar ik had niet gedacht dat ik zoveel moeite zou hebben om zoveel thuis te moeten zijn en op elkaars lip te zitten. Ik kon normaal even verdwijnen, naar de film, naar een vriendin, even een hapje eten ergens. Gewoon even weg.. Nu kan ik alleen een wandeling naar nergens maken en meestal neem ik mijn zoon dan ook mee, want anders krijgt hij totaal geen beweging. Doordat ik nu ook veel thuis werk, lijk ik ook veel minder tijd te hebben voor andere dingen. Het is net alsof de dag ineens nog maar 20 uur heeft..
De praktijkondersteuner heeft alleen nog telefonisch consult en daar kan ik dus niks mee. Ik hou niet van bellen en ik kan al helemaal niet over zulke dingen praten over de telefoon dus dat is ook opgehouden.
Langzaam begint dit mentaal wel zijn sporen achter te laten.. ik sluit mij af, voel steeds minder en de muren worden hoger en dikker. Ik begin weer achter zo’n pantser te zitten, waar ik jaren in heb gezeten en die ik veilig en prettig vond. Maar dat stopt je groei en dat is nooit goed dus daar wilde ik uit. Daar was ik ook uit en op weg om die groei weer in te zetten (door onder andere therapie), maar alles ligt ineen weer stil…
Ik ben niet blij wat er nu met mij gebeurt, maar ik heb de discipline momenteel ook niet om mijzelf op te rapen en recht te houden. Het lukt mij gewoon niet.
De automatische piloot gaat aan en daar word ik toch echt niet blij van 😦
Hoe gaat het met jullie??
XMelX
Lappenmand
Nou, ik zit een beetje in de lappenmand
Nee, wederom geen corona virus.. op die manier word ik niet ziek 😛
Maar ik heb al een tijd last van mijn oren. Dof geluid, niet goed horen, in de douche slaat mijn oor dicht… die grapjes. Echt heel vervelend.
Ook heb ik last van mijn benen. Mijn kuiten is altijd wel een dingetje geweest, maar dit voelt gewoon anders. Ik hou wel wat vocht vast (heb ik overgehouden aan mijn tweede zwangerschap) en ik dacht dat het daar mee te maken had.
Dus ik heb de huisarts maar eens gebeld en een afspraak gemaakt. Soms moet je er gewoon aan geloven.
Mijn oren had ze snel gezien.. het zat vol, ze zag mijn trommelvlies niet eens. Dus 3 dagen druppelen met olie en dan worden ze uitgespoten. Kijken ze nog even naar het trommelvlies of alles in orde is maar dit zou het wel moeten verhelpen.
Daarna mijn benen. Ze voelde, keek en vroeg heel veel. Ze kon niet echt teveel vocht vast stellen (het was nog ochtend.. als ik thuis kom na mijn werk heb ik mijn kleding in mijn benen gedrukt staan) en ze vertelde iets over langzame aders. Die pompen het bloed gewoon langzamer omhoog dan normaal.
Maar om lichamelijk dingen uit te sluiten, wilde ze een heel compleet bloedonderzoek doen. Alles werd meegenomen.
Prima, ik ben gelijk gaan prikken en kon de volgende dag bellen voor de uitslag.
Thuis ben ik aan de gang gegaan met olie in mijn oor en verdorie wat is dat toch een smerig iets! Die olie valt wel mee, maar het gevoel dat er iets in mijn oor loopt vind ik echt vreselijk! Ik kan er gewoon NIET tegen als mijn oren dicht zitten. Gebeurt wel eens als je onder water hebt gezwommen, maar het eerste wat ik dan doe is zorgen dat het water uit mijn oren komt en mijn oor gewoon weer open is.
Nadat Kyra de olie in mijn oren had laten lopen, waren ze allebei dicht.
Potdicht! Het enige dat ik nog hoorde was het suizen van mijn bloed. Ook zo’n naar geluid.. brrr.
De ochtend erna heeft Mike olie in mijn oor gedaan en dat ging in één keer goed 😛
Mijn oren waren nog dicht, dus het enige vervelende was gewoon weer dat er iets in mijn oor kroop
Geloof mij: het is eng om rond te rijden zonder dat je iets hoort!! Ik hoorde niet eens mijn eigen knipperlicht in de auto! Verschrikkelijk.
Op kantoor gaf ik aan dat ik weinig tot niks hoorde, dus goede gesprekken heb ik niet kunnen voeren want ik verstond er geen drol van. Gelukkig had ik maar een halve dag en kon ik daarna in stilte naar huis rijden.
Terwijl ik met het eten bezig was, ging mijn telefoon…. de huisarts.
“Oh ja! die moest ik nog bellen voor de uitslag. Maar nu belt ze zelf… dat is niet goed? of wel? Oh jee… Die bellen toch alleen als er iets niet in orde is?? ”
Dit was zo ongeveer wat er binnen een seconde door mijn hoofd ging.
Heel vriendelijk werd mij verteld dat mijn nierfunctie verlaagd was en of ik misschien niet genoeg dronk? Dat kan het zeker niet zijn, want naast de 2 liter water die ik op een dag drink, drink ik ook nog minstens 4 mokken groene thee.
Nee, die oorzaak konden we dus doorstrepen.
Ze wilde dan mijn urine eens laten checken en ook een echo maken van de blaas en nieren zodat we verder konden zoeken waar dit vandaan kwam. Het was geen schrikbarende lage functie, maar hij was gewoon te laag dus er moest wel verder gezocht worden. Bovendien had ik ook een vitamine D tekort. Daar moet ik ook supplementen van gaan nemen.
Geweldig.. daar zit ik dan. Stokdoof, dikke poten en ook nog eens nieren die er even minder zin in hebben. Ik voel mij verder prima, dus ik ga mij ook echt niet sneu en zielig opstellen, maar dit zag ik even niet aankomen.
Ik wilde gewoon weer zonder pijn in de benen kunnen hardlopen
Nu moet ik ineens allerlei onderzoeken laten doen. Bah bah..
To be continued..
XmelX
Je hebt van die bijzondere mensen..
Ik heb een vriendinnetje hè.. Nou ja, ik heb wel meer vriendinnetjes 😛 (ze zijn mij ook allemaal even dierbaar!). Maar goed.. dat vriendinnetje hè.. dat is echt een unieke! Vanaf het eerste moment was er een klik en sinds … Lees verder
Biertje?
Ik kan mij nog herinneren dat ik op 1 januari een biertje wilde drinken, om het nieuwe jaar in te luiden. Maar ergens in mijn hoofd zei een stemmetje dat ik het beter niet kon doen. Buiten het feit dat … Lees verder
Carnaval
Half Limburg en Brabant ligt nu nog op zijn gat.. er zijn zelfs bedrijven die hun werknemers carnavalsmaandag en dinsdag verplicht verlof laten nemen, want het bedrijf is dan gesloten. Het hoort eenmaal bij onze cultuur denk ik. Carnaval.. ik … Lees verder
