Categorie archief: Privé

This is me.

Geplaatst op door

4

Ken je dat?
Dat lichaam en geest totaal verschillende kanten op willen?
Je hoofd zegt het één en je lichaam vertelt je iets heel anders?

Voor het geval je dit wereldvreemd is, dan ben je een gezegend mens.
Maar ik gok dat de meeste wel weten hoe dit conflict voelt.
Verwarring.
Chaos.
Je compleet verdwaald voelen.
Emoties vliegen alle kanten op.
Het is werkelijke waar één grote warboel in de bovenkamer.

Het is iets waar ik al decennia mee loop.
Ja echt, zo lang al.
Ik heb nooit hulp gehad, nooit hulp gevraagd. Dat is mij niet geleerd geworden dus ik weet niet beter dan alles zelf gewoon op te lossen.
De laatste vier en een half jaar ben ik alleen geweest (en dat ben ik nog) en heb ik alle tijd genomen om mijzelf te leren kennen, aan mijzelf te werken en te groeien.
Ik heb grote stappen gemaakt, ik ben op mijn bek gegaan en kon weer een paar stappen terug doen, maar ik ben nooit gestopt met progressie te maken, want van opgeven is hier geen sprake.
Maar hoe hard ik nu ook vecht om vooruit te komen, ik loop tegen muren.
Muren die ik zelf nota bene gebouwd heb.. wederom omdat ik niet beter wist.
Die hebben mij altijd veilig gehouden, daar kon ik altijd achter schuilen en mij verbergen voor alles en iedereen.

Maar in die vier en een half jaar heb ik ook geleerd mijzelf te zíjn.
Het enige wat hier nog aan ontbreekt is het afbreken van die muren.
De bescherming die mij in bepaalde situaties helpt om ergens doorheen te komen, moeten plaats gaan maken voor de naakte confrontatie.
Zolang ik blijf schuilen, zal ik nooit volledig mijzelf kunnen zijn.
Maar ik weet niet hoe.
En dat weet ik al een tijd niet.
Dus is de enige oplossing is hulp vragen.
Voor een ander eenvoudig en een opluchting.
Voor mij?
Een gevecht, een meters hoge drempel en ik voel angst.
Een gevoel dat ik niet snel heb, maar de laatste tijd voel ik wel meer wat ik normaal niet voel.
Dus het is tijd.
Tijd om die drempel te beklimmen en aan de bel te trekken.

De stap is gezet.. ik heb hulp gevraagd.
Opluchting?
Nee.. nog altijd verwarring, chaos, angst.
De weg is nog lang gok ik, maar ik heb alle tijd.
Geen idee hoe dit proces gaat lopen, misschien ventileer ik het wel via mijn blog.
Misschien helemaal niet.
Ik weet het niet.

Het is in ieder geval wel een geruststelling dat ik ergens mijn ei kwijt kan, zonder veroordeeld te worden.
Het zou wel eens heel persoonlijk kunnen gaan worden…

Xmelx

Ik ben er niet helemaal bij..

Geplaatst op door

10

Ken je dat ?
Dat je met je hoofd er totaal niet bij bent en dan de domste dingen doet?
Bestek in de ijskast leggen.
Afstandsbediening mee naar boven nemen, nadat je de tv hebt uitgezet.
Simpelweg dingen op de verkeerde plekken terug leggen, zodat je het daarna bijna niet meer kan vinden.

Ik loop echt met mijn kop in mijn kont!

Druk op het werk, hou het daar maar op 😉 (in other words: don’t ask!)

Over twee weken ga ik op vakantie en echt… Ik ben er aan toe!!
Even ontspannen, even met mijn vriendinnetje wat welverdiende quality time.
Kletsen, lachen, spelletjes doen, zonnen, lezen.. rusten.
Het wordt wel even wennen aangezien dit mijn eerste vakantie wordt zonder de kinderen. Normaal ben ik altijd alert waar mijn kinderen uithangen, nu hoef ik ineens nergens op te letten, want Maaike hoef ik niet in de gaten te houden (tenminste.. daar ga ik maar even van uit 😛 )
Ergens voelt het heel egoïstisch..
Maar ik heb dit echt nodig.
En ik heb er ook echt hard voor gewerkt.
Dus ik mag dit.
Ik verdien dit.
Ja toch!?
Bevestig het even alsjeblieft, want ik heb er toch wel moeite mee..

XmelX