Het is ongelooflijk.. ik heb vier artikelen klaar staan, maar ik krijg ze gewoon niet af gemaakt. Of ik moet er nog foto’s bij zetten, of ik moet nog wat vragen beantwoorden.. of ik krijg er geen eind aan gebreid… *zucht*
Hopeloos is het!
Het is echt niet dat ik mijn blog wil verwaarlozen, maar als ik eens een paar uur de tijd heb lig ik meestal schaamteloos te slapen (ik ben echt über moe!) of ik zit simpelweg op de bank voor mij uit te staren (en te wachten tot ik in slaap val).
Er moet iets veranderen, dat is een feit. Het praten bij de psycholoog heeft nog weinig opgeleverd, behalve dat de aanvraag voor specialistische zorg is aangevraagd (want die heb ik blijkbaar echt nodig en dat kan helaas vier maanden duren). In die tussentijd vonden we het wel verstandig dat ik toch af en toe even binnen kwam om met haar te praten (wat we nog niet echt gedaan hebben omdat we eerst die aanvraag de deur uit moesten werken), maar dat heb ik voor mij uitgeschoven tot na nieuwjaar. Ik wil gewoon tijdens de feestdagen nergens aan hoeven denken en zeker geen extra stress oproepen. De gedachte dat ik moet gaan praten met haar, levert toch nog altijd wat ongemak op bij mij. Dat ligt verder niet aan haar, want ze is hartstikke lief en aardig maar dit is helemaal nieuw voor mij en oppervlakkig praten doe ik heel eenvoudig, maar dieper op zaken in gaan is nooit aan de orde gekomen en dat bezorgt mij dus die bibbers.
Mijn feestdagen worden dus rustig. Zoals het er nu uitziet werk ik gewoon tussen Kerst en Nieuwjaar en vanaf 2 uur op Eerste Kerstdag gaan de kinderen naar hun papa en komen ze op 31 december weer terug. Dus ik heb even rust in huis..
Niet dat mijn kinderen de boel gek maken, het zijn echt schatten maar ik hoef dan gewoon voor niemand anders iets te doen, ik krijg niet elke dag de vraag wat we gaan eten en ik hoef met niemand rekening te houden. Simpele dingen waar ik intens van kan genieten.
Dat alleen zijn is altijd een verademing geweest voor mij. Opstaan in stilte.. ontbijten in stilte.. en dan eens kijken wat ik ga doen. Ik kon echt de hele dag alleen zijn en dan nog het gevoel hebben dat de dag omgevlogen was. Fijn gevoel is dat hoor 🙂
Maar de laatste tijd lijken de muren op mij af te komen als ik een dag alleen ben. Dan zoek ik iets waar ik naar toe kan, waar veel mensen zijn, of vraag ik anderen of ze langs komen of dat ik bij een ander langs kan gaan. Best wel een shift van mijn gedrag want ik dring mij niet graag op aan anderen, ik vraag ook zelden iets aan een ander en probeer alles zelf eerst op te lossen. Maar als je alleen bent en je wilt niet alleen zijn, dan moet je wel uitreiken. Heel vervelend is dat!
Ik denk dat ik na de Kerst gewoon eens in de auto stap en ga rijden..
Geen idee waarheen..
Gewoon weg.
Maar ja, dan ben ik weer alleen hè!
Pfff, ik frustreer mijzelf enorm, merken jullie het??
Wat zijn jullie plannen met de Kerst?
XmelX
