Soms heb je dat wel eens: je wilt zoveel opschrijven maar er komt geen woord uit de pen. Afvragen waar dat aan ligt, doe ik niet. Als het er niet uitkomt, dan leg ik pen en papier weer weg en probeer ik het later gewoon nog eens. Momenteel zit ik in een schrijvers-blok, er komt echt geen woord uit.

Het is nou niet zo, dat er niets aan de hand is in ons leventje, sterker nog: het één is nog niet goed en wel achter de rug, of het ander steekt alweer de kop op. Heel vermoeiend ook wel, want je bent (althans, dat denk je) met volwassen mensen bezig, maar die gedragen zich werkelijk alsof het kleine kinderen zijn. Mijn dochter van 12 heeft meer woorden en wijsheid dan als die mensen bij elkaar. Het is vreselijk om je dochter op zo´n jonge leeftijd al te moeten zien omgaan met dingen waar ze eigenlijk pas veel later mee zou moeten dealen. Het voordeel ervan is dat wel dat ze 2 mensen naast zich heeft staan die haar begrijpen, die naar haar luisteren en die haar advies kunnen geven over hoe ze ermee om moet gaan. En het voordeel hiervan is dan weer dat als alles achter de rug is, zij een wijsheid en kennis heeft, die haar nog heel ver zal brengen in het leven.

Als moeder blijf je er dan toch zorgelijk naar kijken. Ze is nog zo jong.. ze moet genieten van hele andere dingen momenteel, in plaats van na te denken over zo´n mensen in haar leven en hoe er het beste mee om te gaan. Ik kan het alleen op zijn beloop laten gaan, haar steunen in de keuzes die ze maakt, met haar praten als ze het nodig heeft en haar vooral ook de ruimte geven als ze die nodig heeft. Dat doen we beiden, mijn vrouwtje en ik, en we kunnen alleen trots zijn op wat ze tot nu toe allemaal bereikt heeft. Naast al die problemen, doet ze het onwijs goed op school, heeft ze leuke vrienden en klasgenoten en draagt ze dagelijks haar steentje bij in het huishouden. Ik zou niet meer kunnen vragen, behalve dat ze eindelijk eens wat rust krijgt, want die heeft ze hard nodig. Wij allemaal !

Keuzes die je met je hart maakt, zijn altijd de juiste. Als je dat weet en daar naar handelt, zul je nooit ergens spijt van hebben en altijd zonder twijfel terugkijken op je leven zonder ook maar één ding anders te willen doen.

Er zijn maar weinig meiden van haar leeftijd die om kunnen gaan met de dingen waar zij mee om moet gaan, zonder belachelijk gedrag te vertonen, zonder op school er met de pet naar te gooien of volledig de kont in de krib te gooien.

En dan wordt deze blog ineens een ode aan mijn dochter, op wie ik zo trots ben en wiens liefde onvoorwaardelijk is!

Zo zie je maar, gewoon beginnen met wat woorden en de rest volgt als een ware polonaise!

∞MB∞